The Invisible Boy of Evermere บทที่ 1: ความว่างเปล่าที่มีตัวตน

ธีโอ กวาดสายตามองรอบโต๊ะกลมในห้องเรียนเวทมนตร์ชั้นต้น ครูเลวินสกี้เพิ่งสั่งให้ทำงานเป็นกลุ่ม และเหมือนเคย เพื่อนร่วมโต๊ะทั้งห้าคนต่างจับกลุ่มกันเองโดยอัตโนมัติ โดยไม่มีใครแม้แต่จะหันมามองเขา

"ฉันว่าเราทำเรื่องคาถาลวงตากันเถอะ" แอนนาพูดกับเบนและเรย์มอนด์ทางด้านขวาของธีโอ

"แล้วพวกเราจะทำเรื่องคาถาป้องกันพื้นฐาน" ไมเคิลประกาศกับซาร่าห์และเอลเลนทางซ้ายมือของธีโอ

ธีโอนั่งอยู่ตรงกลาง แต่เหมือนเขาไม่มีตัวตนอยู่ในห้องเรียนนี้

เสียงกระดิ่งดังขึ้น เพื่อนร่วมโต๊ะทั้งห้าคนลุกพรวดพราดเก็บของใส่กระเป๋า

"ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวจะแย่แล้ว" แอนนาดึงแขนเบน ขณะที่เรย์มอนด์เดินตามไปติดๆ

"พวกเราจะไปซ้อมคาถาที่สนามหญ้ากัน เธอจะมาด้วยกันไหมซาร่าห์?" ไมเคิลถามพลางคว้ากระเป๋าขึ้นสะพาย

"แน่นอน" ซาร่าห์ตอบพร้อมกับเอลเลน

ทั้งห้าคนเดินออกจากห้องเรียนไปโดยไม่แม้แต่จะหันมามองหรือทักทายธีโอ ราวกับว่าเขาเป็นอากาศธาตุ

ธีโอถอนหายใจเบาๆ เขาเก็บหนังสือของตัวเองใส่กระเป๋าอย่างช้าๆ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นทุกวันเป็นเวลาสามปีเต็มแล้วที่โรงเรียนเวทมนตร์เอเวอร์เมียร์ ไม่มีใครพูดคุยกับเขา ไม่มีใครชวนเขาทำอะไร ไม่มีใครจำได้ว่าเขามีตัวตนอยู่ แม้แต่คุณครูก็มักจะข้ามชื่อเขาไปตอนเช็คชื่อ เขาเป็นผีที่มีเลือดเนื้อ เป็นเงาที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

ฤดูใบไม้ร่วงในเมืองเอเวอร์เมียร์มาพร้อมกับสายลมเย็นและใบไม้สีทองที่ร่วงหล่นจากต้น ธีโอเดินกลับบ้านพักตามเส้นทางเดิมที่เขาใช้ทุกวัน ผ่านตลาดนักเวทจนถึงตรอกเล็กๆ ที่เชื่อมไปสู่ย่านที่พักของนักเรียน

ขณะที่เขากำลังจะเลี้ยวเข้าตรอกแคบ เสียงแปลกประหลาดดังขึ้นจากเบื้องหลัง เสียงฝีเท้าหนักๆ ที่ไม่เหมือนมนุษย์ธรรมดา ธีโอหันกลับไปมองด้วยความสงสัย

กลุ่มคนประหลาดในชุดคลุมสีแดงเข้ม ผิวของพวกเขาซีดขาวผิดธรรมชาติ ดวงตาสีเหลืองอำพันเรืองแสงอยู่ใต้หมวกคลุม

"ตามหาเจ้ามานาน เด็กน้อย" หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแห้งผาก ราวกับไม่ได้พูดมาเป็นร้อยปี

ธีโอถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความตกใจ "พวก... พวกท่านต้องการอะไร?"

"เจ้ามีชื่อว่าอะไรหรือ?" อีกคนหนึ่งถาม น้ำเสียงนุ่มนวลกว่าคนแรก แต่ก็ยังมีความผิดปกติบางอย่างที่ธีโอบอกไม่ถูก

"ธีโอ... ธีโอดอร์ เกรย์สัน" เขาตอบพลางกวาดตามองรอบๆ หาทางหนี แต่คนกลุ่มนี้ได้ล้อมเขาไว้เรียบร้อยแล้ว "ทำไมหรือ? พวกท่านเป็นใคร?"

ร่างในชุดคลุมทั้งสี่คนหันมองหน้ากัน ก่อนที่คนที่ดูเหมือนหัวหน้าจะเอ่ยขึ้น "สุดท้ายแล้ว เราก็พบเจ้า... ธีโอดอร์ เกรย์สัน ผู้ที่ไม่มีใครมองเห็น"

ความประหลาดใจฉายชัดบนใบหน้าของธีโอ "พวกท่าน... พวกท่านรู้ได้อย่างไร?"

"พวกเรารอคอยเจ้ามานานหลายร้อยปี เด็กน้อย" คนที่ดูเหมือนหัวหน้าตอบ "คนที่ไม่มีใครมองเห็น คนที่เดินอยู่ท่ามกลางผู้คนแต่ไม่มีใครจดจำ คนที่นั่งอยู่ตรงกลางแต่ถูกมองข้ามเสมอ"

หัวใจของธีโอเต้นรัว มีคนเห็นเขา มีคนรู้จักตัวตนของเขา มีคนรอคอยที่จะพบเขา แม้ว่าพวกเขาจะดูน่ากลัวและแปลกประหลาด แต่ความรู้สึกที่ว่ามีคนมองเห็นเขานั้น... ช่างเป็นความรู้สึกที่เขาโหยหามานานเหลือเกิน

"พวกท่านต้องการอะไรจากข้า?" ธีโอถามอีกครั้ง น้ำเสียงมั่นคงขึ้น

คนในชุดคลุมผู้เป็นหัวหน้าพยักหน้าให้กับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ คนนั้นจึงยื่นห่อผ้ากำมะหยี่สีดำให้กับธีโอ

"เปิดมันออกดู" หัวหน้าสั่ง

ธีโอค่อยๆ แกะห่อผ้านั้นออก ภายในคือหอกยาวปลายแหลมทำจากโลหะสีดำเงา พร้อมกับด้ามจับเล็กๆ อีกชิ้นหนึ่งที่แยกออกมา

"นี่คืออะไร?" ธีโอถาม

"ประตูสู่อีกโลกหนึ่ง" หัวหน้าตอบ "ลองประกอบมันดู"

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ธีโอค่อยๆ นำด้ามจับเล็กๆ เสียบเข้ากับส่วนล่างของหอก ทันทีที่ชิ้นส่วนทั้งสองประกอบเข้าด้วยกัน ความรู้สึกประหลาดก็แล่นปราดเข้าสู่ร่างของเขา

โลกรอบตัวเริ่มบิดเบี้ยว แสงสีแดงฉานสาดส่องมาจากปลายหอก ธีโอรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในอีกมิติหนึ่ง เขาเห็นภาพของโลกที่เต็มไปด้วยเปลวไฟ ร่างของสิ่งมีชีวิตประหลาดเคลื่อนไหวอยู่ท่ามกลางทะเลเพลิง เสียงกรีดร้องและหัวเราะดังก้องในหูของเขา

ด้วยความตกใจสุดขีด ธีโอปล่อยหอกลงบนพื้น การเชื่อมต่อกับโลกอีกมิติจึงขาดลงทันที

"เยี่ยมมาก!" หัวหน้าร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น "เขาทำได้แล้ว! เขาเปิดประตูได้แล้ว!"

คนในชุดคลุมคนอื่นๆ พากันส่งเสียงดีใจ "ท่านจะกลับมา! ท่านเจ้าปิศาจจะกลับมา!"

ธีโอยืนงงงัน หัวใจยังคงเต้นระรัวด้วยความกลัวและตื่นเต้น "อะไรนะ? เจ้าปิศาจ? พวกท่านกำลังพูดถึงอะไร?"

หัวหน้าหันมาหาธีโอ ดวงตาสีอำพันเรืองแสงจ้ากว่าเดิม "เป็นเวลาพันปีแล้วที่ท่านเจ้าปิศาจถูกขังอยู่ในมิติแห่งไฟ ไม่มีผู้ใดสามารถเปิดประตูเพื่อปลดปล่อยพระองค์ได้... จนกระทั่งคำทำนายบอกว่า จะมีเด็กหนุ่มผู้หนึ่งที่ไม่มีใครมองเห็น เขาจะเป็นผู้ถือกุญแจแห่งมิติ เป็นผู้เดียวที่สามารถปลดปล่อยท่านเจ้าปิศาจได้"

"และเจ้าก็คือคนคนนั้น ธีโอดอร์ เกรย์สัน" อีกคนหนึ่งเสริม "คนที่ไม่มีใครมองเห็น คนที่ไม่มีใครจดจำ"

ธีโอยืนนิ่ง ความคิดหลายอย่างวิ่งวนในหัว ตลอดชีวิตของเขา ไม่เคยมีใครมองเห็นเขา ไม่เคยมีใครจำได้ว่าเขามีตัวตนอยู่ เขาใช้ชีวิตเหมือนเงาที่ไร้ความหมาย... แต่ตอนนี้ มีคนกลุ่มหนึ่งไม่เพียงแค่มองเห็นเขา แต่ยังรอคอยเขา ต้องการเขา และบอกว่าเขามีความสำคัญ

ความรู้สึกอบอุ่น และพิเศษแผ่ซ่านในหัวใจของธีโอ แม้ว่าส่วนหนึ่งในใจจะบอกว่าสิ่งที่พวกเขาต้องการให้เขาทำนั้นอาจเป็นเรื่องอันตราย... แต่อีกส่วนหนึ่งกลับสงสัยว่า แล้วมันจะแย่กว่าชีวิตปัจจุบันของเขาได้อย่างไร? ชีวิตที่ไม่มีใครแม้แต่จะรู้ว่าเขามีตัวตนอยู่

"เจ้าปิศาจ!?" ธีโออุทานออกมาด้วยความตกใจ แต่แล้วความคิดของเขาก็เปลี่ยนไป... ไหนๆ ก็ไม่มีใครสนใจเขา ไม่มีใครเห็นว่าเขามีตัวตนอยู่ มีแต่คนกลุ่มนี้เท่านั้นที่รอคอยเขา มองเห็นเขา และบอกว่าเขาพิเศษ

ธีโอเงยหน้าขึ้นมองคนในชุดคลุม เห็นความคาดหวังในดวงตาของพวกเขา เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่ามีคนต้องการเขาจริงๆ

"พวกท่านพร้อมแล้วหรือไม่?" ธีโอก้มลงหยิบหอกขึ้นมาถือไว้อีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป มีความมั่นใจมากขึ้น "ข้าพร้อมแล้ว ข้าพร้อมจะเป็นปิศาจผู้เปิดประตูให้กับพวกเจ้า"